ณ กรุงเทพ.......
หลังจากภารกิจของ พวกผมจบสิ้นภารกิจสุดยากลำบาก พวกผมก็ยื่นหนังสือลาออกกับผู้พันโคนิค ท่านผู้พันโคนิคไม่ค่อยเห็นด้วยกับการลาออก เพราะฝึกรุ่นนี้เพียงรุ่นเดียว แต่พวกเชอร์แมนยังยืนยันจะลาออกและคืนเครื่องแบบ และพวกผมก็ไปใช้ชีวิตเยี่ยงคนปรกติ
หลังจากภารกิจของ พวกผมจบสิ้นภารกิจสุดยากลำบาก พวกผมก็ยื่นหนังสือลาออกกับผู้พันโคนิค ท่านผู้พันโคนิคไม่ค่อยเห็นด้วยกับการลาออก เพราะฝึกรุ่นนี้เพียงรุ่นเดียว แต่พวกเชอร์แมนยังยืนยันจะลาออกและคืนเครื่องแบบ และพวกผมก็ไปใช้ชีวิตเยี่ยงคนปรกติ
ผมก็ยังหางานทำไม่ได้ เนปจูนได้งานดีมากคืองานช่างภาพเสี่ยงอันตราย ซึ่งก็นะงานอันตราย แต่เขาถนัดของอันตรายอยู่แล้ว แอนโธนีย์เป็นนักเขียนนิตยสาร(โคตรตรงกับงานที่เขาทำตอนเป็นทหารในหน่วยผมเลยแฮะ) ฮิวสตันก็ไปเป็นเชฟอาหารฝรั่ง(โหก็สมควรอ่ะอ้วนซะขนาดนี้) นิวเป็นช่างภาพอิสระ ส่วนจ่าซิสเต็มนี่เป็น ช่างเชื่อมเหล็ก อยู่ในโงต่อเรือแห่งหนึ่ง ซึ่งบางทีก็นัดไปเที่ยวด้วยกันซึ่งนิวกับเนปจูนนานๆจะมาที กว่าจะนัดมาตรงกันได้ก็ยากเพราะพวกเขาก็นะ อีกคนก็ทำงานอิสระยังพอนัดมาได้หรอก แต่เนปจูนนี่สิล่าสุดไปลักลอบถ่ายพวก ผู้ก่อการร้ายในเอเชียตะวันตก และเพิ่งมาถึงไทย จึงเชิญมาร้านอาหารแห่งหนึ่งเพื่อมาพบปะสังสรรค์ และดื่มให้กับผู้กองคอนเนอร์ เล่าเรื่องราวที่ผ่านๆมาในชีวิตว่าใครเจออะไรมาบ้าง ชีวิตก่อนที่จะลาออกและก่อนที่จะมาเป็นทหารอาชีพและรับจ้างรบ ทีนี้ก็คือคงให้เล่าพร้อมๆกันก็กระไรอยู่ ก็เลยให้ เอาปากกาหมุนเอาก็ได้เนปจูนคนแรกก็ไม่รอช้า
เนปจูนเล่า "เอาจริงๆก็ผมพูดไม่เก่งนะฝันอยากทำอะไรแบบนี้มานานแล้ว
ทุกๆวันผมก็มักจะหาที่ดื่มกาแฟ และท่านผู้พันโคนิคก็มานั่งอยู่ตรงหน้า และกล่าว "เชอร์แมนผมต้องการคุณ ผมต้องการให้คุณกับสมาชิกกลับไปรบให้ หาไม่ก็จะให้ผมจัดกำลังฝึกให้ใหม่ได้ใหม"
ผมก็บอกผู้พันว่า"คนอื่นๆเขามีงานกันหมดแล้ว อันตัวผมก็เบื่อกับการรบแล้ว ผมก็รบให้ท่านมาหลายปีแล้วนะครับ" ผู้พันตอบ "คุณกลับมาคนเดียวก็ได้ ผมต้องการคนมีความสามารถอย่างคุณ ประเทศต้องการคุณนะ"
เชอร์แมนบอกผู้พัน"ผมขอเวลาอีกสักพักได้ใหมท่านผู้พัน ผมขอพักผ่อนหน่อยเถอะครับ ตอนนี้ผมขอปฏิเสธิไปก่อนได้ใหมครับ" ผู้พันทำหน้าเซ็งและถอนหายใจและกล่าว "รีบตัดสินใจละกันนะ ผมต้องการคุณ" และลุกขึ้นออกไป อันตัวผมก็ไม่รู้จะทำยังไงกลับไปรบ ผมบอกตามตรงผมเบื่อหน่ายกับชีวิตที่ต้องรบ เจอคนตาย เจอการสูญเสีย ทุกวันนี้ ลูกน้องที่ผมฝึกล้วนล้มตายกันไปเยอะแยะมากมาย ทุกวันนี้ผมยังจำพวกเขาได้ เพราะแท็กแผ่นสแตนเลสของพวกเขายังอยู่ครบทุกคน ที่ผมมีนี่ไม่มีญาติมารับคืน ผมเลยเก็บใว้ภาวนาถึงพวกเขาทุกวันฝึกฝนด้วยความรัก ผมเสียใจมากแต่ก็ต้องเก็บอารมย์ใว้เพราะหน่วยรบพิเศษนั้นโดยปรกติแล้วก็ต้องทำใจเรื่องภารกิจยากลำบาก ซึ่งต้องมีตายกันบ้าง แต่ในหลายๆภารกิจที่กองทัพมอบให้มาเนี่ยล้วนแต่ยากลำบาก และลืมเรื่องกำลังเสริมได้เลย ไม่มีหรอก ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนถูกจำกัดให้ใช้แค่เท่าที่มี พวกบ้าเห่อนี่ก็นะเอากระสุนไปเยอะมากยังกับพวกหน่วยจู่โจมไต้น้ำ อย่างผมเหรอ รบเป็นเดือนๆก็เอาแม็กไปแค่ 14 แม็กเอง กับระเบิด 2ลูกก็พอแล้ว
หลังจากนั้นอีกหลายๆวันผู้พันก็แวะมาหาผมบ่อยๆและเสนอเรื่องเดิมๆผมก็ยังคงปฏิเสธิเหมือนเดิม จนกระทั่งวันหนึ่งในตอนเย็นรายการทีวีได้ออกรายการข่าวต่างประเทศ เรื่องประฐานาธิบดีที่เคยว่าจ้างผู้พันโคเนคและพวกผมได้ลูกลอบสังหารเสียชีวิตอย่างกระทันหัน ทำเอาผมช็อคไปเลยครับ ผมเลยรีบติดต่อนัดพรรคพวกเก่าๆให้ชุมสายฉุกเฉินในกลุ่มลับในห้องลับในแชทรูม คุยกันเรื่องการตายของคนๆนี้
จนกระทั่งครั้งที่สี่นี่ ผู้พันโคนิคก็ยังมาหาเหมือนเคยและหาผมเจอจนได้อีกครั้งผมล่ะงงจริงๆว่าเขาหาผมเจอได้ไงย้ายไปกี่ที่เขาก็หาผมเจอ เขามานั่งข้างๆผมคราวนี้เขาคุยกับผม " เห็นข่าวเมื่อคืนแล้วสินะ" ผมก็พยักหน้า"รู้อะไรใหมว่าพวกฝ่าย ROM ยังไม่ถูกทำลายจนหมดสิ้นนะ เอาจริงๆหน่วยข่าวกรองเราก็ได้ค้นพบความจริงที่ว่าศพแกนนำที่ตายในการบุกโจมตีครั้งก่อนเป็นแค่แพะเท่านั้นและ ผู้นำคนใหม่คนนี้นับว่าเป็นประธานาธิบดีที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องการตายของประธานาธิบดีที่เพิ่งถูกลอบสังหารนี้ด้วย" เชอร์แมนแหงนหน้าไปมองแบบงงๆ ผู้พันโคนิคก็ได้เตือนถึงแผนที่ยังไม่ได้มีการยืนยันเรื่องการแก้แค้นสมาชิก ของกองกำลังเรายังไงก็ระวังตัวด้วยละกัน
ฮิวสตันได้เช็ดมีดเช็ดอุปกรณ์เพื่อที่จะกลับบ้านแต่พอเปิดประตูก็ถูกถีบกระเด็น และลุกขึ้นมาชายดังกล่าวก็ชักปินออกมาพร้อมปลอกเก็บเสียง ฮิวสตันก็วิ่งไปรอบๆครัวพร้อมกับรีบวิ่งล้มโต๊ะเข้าที่กำบัง และเอาบังตอขว้างใส่ชายดังกล่าว ชายดังกล่าวก็เอามีดรับบังตอ และเอาเข้าวิ่งเข้าฟันฮิวสตันแบบบ้าคลั่ง ฮิวสตันก็ล้มลงหมดสติ จากนั้นโรงพยาบาลได้มารับตัวฮวสตันไปโรงพยาบาลและรีบรักษาเป็นการด่วน เชอร์แมนและทุกคนทราบข่าวจึงรีบมาหาฮิวสตัน ทางผมก็ถามว่าใครฟันมาวะเนี่ย ฮิวสตันก็ตอบว่าไม่รู้อยู่ดีๆก็ถูกยิงไม่ยั้งเลย คุยได้สักพักเชอร์แมนก็กลับจากนั้น เชอร์แมนเดินสวนกับชายแต่งชุดทักสิโดสีดำ เชอร์แมนรู้สึกได้ถึงจิตสังหารรุนแรงมาก
แต่ชายลึกลับคนนั้นยังไม่เลิกรา พยายามไล่ฆ่าในห้องที่ฮิวสตัน
แต่ชายลึกลับคนนั้นยังไม่เลิกรา พยายามไล่ฆ่าในห้องที่ฮิวสตัน
ผู้พันโคนิค
การบุกโจมตีของฝ่าย GOV ก็โจมตีประเทศไทยอย่างสายฟ้าแลบ และหนัก
